Muzeum Historii Naturalnej w Londynie - zwiedzanie, kolekcja oraz informacje praktyczne

Muzeum Historii Naturalnej (ang. Natural History Museum) jest jedną z najbardziej popularnych londyńskich placówek kulturalnych. Miejsce to kojarzą nawet osoby, które jeszcze nigdy nie odwiedziły największego angielskiego miasta.

Wielu turystów (zwłaszcza przybywających z dziećmi) odwiedza muzeum w celu zobaczenia imponujących szkieletów dinozaurów oraz spojrzenia na model ruszającego się w różne strony Tyrannosaurus rexa. Muzeum Historii Naturalnej oferuje jednak o wiele więcej! Zwiedzając podłużne sale i korytarze zobaczymy m.in. skamieliny stworzeń z różnych okresów historii ziemi, kamienie szlachetne, gady, zwierzęta, ptaki, meteoryty, minerały - żeby wymienić tylko niektóre z nich.

Gdzie znajdziemy londyńskie Muzeum Historii Naturalnej?

Muzeum mieści się na końcu popularnej ulicy Exhibition Road, która na całej długości wypełniona jest placówkami naukowymi oraz ważnymi miejskimi muzeami. Nazwa ulicy nawiązuje do Wielkiej Wystawy (ang. Great Exhibition) zorganizowanej w 1851 roku w nieodległym Hyde Parku.

Wybierając się do muzeum warto zaplanować czas również na odwiedzenie sąsiednich placówek: Muzeum Nauki (ang. Science Museum) oraz Muzeum Wiktorii i Alberta (ang. Victoria and Albert Museum). Więcej ciekawych miejsc znajdziecie w naszym przewodniku Muzea w Londynie

Historia i budynek muzeum

Początek kolekcji muzeum związany jest z postacią urodzonego w Ulsterze lekarza Sir Hansa Sloane’a, który w pierwszej połowie XVIII wieku zasłynął jako odkrywca, kolekcjoner i człowiek wielu zainteresowań. Brytyjczyk uważany jest m.in. za odkrywcę mlecznej czekolady, choć trudno jednoznacznie stwierdzić, czy on pierwszy wpadł na połączenie mleka i kakao. W trakcie swoich licznych podróży gromadził najróżniejsze eksponaty z różnych dziedzin. Sloane nie był jednak wyjątkiem, wszakże w XVIII wieku tzw. Kunstkamery, czy inaczej gabinety osobliwości, były popularne wsród możnych i magnatów całej Europy.

Główną różnicą była skala. Pochodzący z Irlandii Sloane przez całe życie zebrał (lub wszedł w posiadanie odkupując całe kolekcje) ponad 70 000 artefaktów, które zgodnie z jego wolą zostały zakupione przez brytyjski parlament po okazyjnej cenie po jego śmierci w 1753 roku.

Efektem wejścia w posiadanie tak dużej kolekcji było założenia istniejącego do dziś Muzeum Brytyjskiego (ang. British Museum), w którym aż do końca XIX wieku znajdowała się zakupiona kolekcja. Za ojca niezależnego Muzeum Historii Naturalnej można za to uznać biologa Sir Richarda Owena, który w 1856 roku objął kierownictwo nad działem historii naturalnej w Muzeum Brytyjskim. Owen od razu zdał sobie sprawę, że w tak różnorodnej placówce nigdy nie będzie dość miejsca na eksponaty z jego dziedziny. Udało mu się więc przekonać władze muzeum do swojej wizji niezależnej placówki poświęconej tylko jego działce.

Pierwszym projektantem nowego Muzeum Historii Naturalnej został w 1864 roku Francis Fowke, który odpowiadał za inne okoliczne budowle, w tym za budynek Muzeum Wiktorii i Alberta. Śmierć architekta przerwała jednak jego misje, a stworzenie nowego planu zlecono pochodzącemu z Liverpoolu Alfredowi Waterhouse’owi. Waterhouse zasłynął jako jeden z najbardziej płodnych architektów wiktoriańskiego neogotyku, co doskonale oddaje zaprojektowana przez niego siedziba muzeum, ale też inne jego prace (np. ratusz w Manchesterze).

Prace budowlane rozpoczęły się w 1873 roku i zostały zakończone 7 lat później. Oficjalne otwarcie muzeum nastąpiło 18 kwietnia 1881 roku.

Najbardziej charakterystycznym pomieszczeniem w budynku jest Hala Hintze (ang. Hintze Hall), czyli podłużna hala w stylu katedry, gdzie obecnie pod sufitem podwieszony jest szkielet olbrzymiego płetwala błękitnego. Dzięki monumentalnemu podejściu do architektury w neogotyku w salach muzealnych udało się zmieścić szkielety olbrzymich dinozaurów oraz szkielet największego zwierzęcia żyjącego na ziemi.

Kolekcja, eksponaty i zbiory

Centralną częścią muzeum jest wspomniana wcześniej Hala Hintze (ang. Hintze Hall), gdzie od niedawna pod sufitem wisi szkielet olbrzymiego płetwala błękitnego. Część turystów wchodzących do muzeum środkowym wejściem zacznie swoją wizytę właśnie od tej długiej hali, a pozostali trafią tu w środku zwiedzania.

Muzeum podzielone jest na cztery strefy nazwane kolorami. Na zachód od Hali Hinzte rozciągają się Strefa Niebieska (ang. Blue Zone) oraz Strefa Pomarańczowa (ang. Orange Zone), a na wschód Strefa Zielona (ang. Green Zone) oraz Strefa Czerwona (ang. Red Zone).

Strefa Niebieska należy do najbardziej popularnych obszarów muzeum i to właśnie tam zobaczymy szkielety dinozaurów. Przez salę ze szkieletami tych prehistorycznych stworów prowadzi stosunkowo wąska trasa, która jest niemal zawsze mocno oblegana. Jeśli mamy możliwość odwiedzenia muzeum zaraz po otwarciu to najlepiej zacząć wizytę właśnie od tej części. Oprócz szkieletów hitem muzeum jest duży model ruszającego się Tyrannosaurusa rexa, który na pewno przypadnie do gustu najmłodszym odwiedzającym (tym starszym też). Oprócz dinozaurów w Strefie Niebieskiej zobaczymy również ryby, gady czy ssaki.

Strefa Pomarańczowa wyróżnia się Centrum Darwina (ang. Darwin Center), gdzie w specjalnej konstrukcji zobaczymy m.in. najróżniejsze gatunki motyli oraz owadów. Odwiedzając muzeum od marca do listopada nie zapomnijmy zajrzeć do ogrodu Wildlife Garden, gdzie oprócz wielu roślin możemy spotkać ptaki czy płazy.

W Strefie Zielonej zobaczymy m.in. skamieliny morskich stworów (w tym szkielety plezjozaurów znalezione na brytyjskim wybrzeżu), wystawę poświęconą ptakom czy olbrzymią kolekcję minerałów. Szczególnie warty uwagi jest Skarbiec (ang. The Vault), w którym wystawiono drogocenne kamienie (w tym diamenty i szmaragdy), kruszce czy fragmenty meteorytów (w tym marsiański meteoryt Tissint). Wśród eksponatów jest nawet tabakiera z diamentami powstała na zlecenie cara Aleksandra II.

Ostatnia ze stref, Strefa Czerwona, skupia się na powierzchni ziemi i ewolucji kuli ziemskiej. Zobaczymy tam m.in. skały wulkaniczne oraz inne kamienie i skały występujące na ziemi. Bliżej wejścia/wyjścia z muzeum stoi najbardziej kompletny szkielet Stegozaura jaki kiedykolwiek udało się odnaleźć. Tuż za szkieletem prehistorycznego stwora na górę wjeżdżają schody ruchome przejeżdżające przez charakterystyczny metalowy glob.

Innym ciekawym elementem w Strefie Czerwonej jest symulator trzęsienia ziemi, który bardziej zabawi jednak młodszych odwiedzających.

Zwiedzanie

Mimo że Muzeum Historii Naturalnej zorganizowane jest bardzo dobrze to ilość sal i kolekcji może przyprawić o zawrót głowy. Warto przed przyjściem zapoznać się z mapą i zaplanować chociaż częściowo trasę zwiedzania - lub ewentualnie zakupić mapę na miejscu.

Mapę muzeum możemy pobrać z tej strony.

Największym problemem w trakcie odwiedzin mogą okazać się... tłumy turystów. Nawet poza sezonem w muzeum przebywają setki osób, a w sezonie kolejki do sal z dinozaurami potrafią być monstrualne. Tym bardziej, że przejścia pośród szkieletów dinozaurów są dość wąskie.

Od razu po wejściu do muzeum możemy zostać poproszeni o pokazanie zawartości naszych bagaży.

Ile czasu poświęcić na zwiedzenie Muzeum Historii Naturalnej?

Naszym zdaniem na zwiedzanie warto poświęcić przynajmniej 2 godziny, ale tak krótki czas będzie wymagać od nas dużego pośpiechu. Niektóre z kolekcji, jak np wystawa minerałów, składają się z olbrzymiej ilości artefaktów. Optymalnym czasem na zwiedzanie bez pośpiechu i chwilę odpoczynku wydają się być 3 do 4 godzin.

Bilety

Wejście do muzeum jest darmowe, ale powinniśmy zarezerwować darmowy bilet na oficjalnej stronie.

W przypadku niektórych wystaw czasowych może być pobierana opłata.

Godziny otwarcia

Muzeum czynne jest codziennie od 10:00 do 17:50. Ostatnie wejście możliwe jest o 17:30. Muzeum nie działa w dniach od 24 do 26 grudnia.

Aktualne godziny otwarcia można sprawdzić na oficjalnej stronie.

Wejście do muzeum

Do muzeum możemy wejść jednym z dwóch wejść: od strony ulicy Cromwell Road (dostosowane do potrzeb osób z ograniczoną mobilnością) lub od ulicy Exhibition Road (tutaj znajdziemy schody oraz windę).

Sami preferujemy wejście od strony Exhibition Road i późniejsze wyjście od Cromwell Road, ale wszystko zależy od własnych preferencji i wybranej trasy zwiedzania. Jeśli przychodzimy rano i chcemy od razu udać się do sal z dinozaurami to wybierzmy wejście od ulicy Cromwell Road.

Wejścia oraz rozkład sal możemy sprawdzić na mapie dostępnej tutaj.

Dojazd

Najbliżej muzeum znajduje się stacja metra South Kensington, która obsługuje trzy linie: District, Piccadilly oraz Circle. Od wyjścia ze stacji do muzeum będziemy mieć kilka minut spacerem.

W okolice muzeum dojedziemy też jednym z autobusów. Trasę z miejsca początkowego najłatwiej sprawdzić korzystając z map Google.

Dostęp dla osób z ograniczoną mobilnością

Muzeum Historii Naturalnej dostępne jest dla osób z ograniczoną mobilnością. Pomiędzy piętrami można poruszać się windami, a część toalet dostosowana jest do potrzeb osób korzystających z wózków inwalidzkich.

Dokładny rozkład wind oraz toalet można sprawdzić na oficjalnej mapie. Osoby z ograniczoną mobilnością mogą również wraz z opiekunami ominąć kolejki - w razie ewentualnego problemu warto poprosić o pomoc jednego z pracownikow.

Przy pracy nad artykułem korzystaliśmy z materiałów udostępnionych na oficjalnej stronie muzeum.